Evert Pieters

Kunstschilder uit de Larense School.

Info: Scheen, Benzit

—————————————

Persbericht

Kunstschilder uitgelicht door
Galerie Wijdemeren.
Evert Pieters (Amsterdam 1856-1932 Laren)

De Kunstschilder Evert Pieters werd op 11 december 1856 in Amsterdam geboren. Zijn ouders waren niet vermogend, zodat hij na de lagere school voor de kost moest gaan werken. Zo kwam hij in de leer bij een huisschilder. Na enkele jaren had hij dit werk wel gezien en vertrok hij op negentien jarige leeftijd, op avontuur naar Antwerpen, in de hoop daar als leerling-decorateur een beter bestaan te kunnen gaan opbouwen.

Antwerpen met de Antwerpse academie onder Verlat, was toen belangrijk als bakermat van de Zuid-Nederlandse en Belgische kunst. De jonge Evert Pieters zag kans om in de avondtekenklas te komen. Hij werkte daar twee jaar heel hard aan het tekenen naar pleistermodellen. Zondags en in zijn vrije tijd schilderde hij vooral veel naar plaatjes of gravures, maar geen van deze producten van zijn prille vrije kunst durfde hij openbaar te maken. Wel gaf hij ze soms aan bekenden cadeau.

Evert Pieters kwam in contact met de Belgische landschapschilder Theodoor Verstraete. Toen diens vrouw een werkje van Evert Pieters bij een kennis aan de wand zag hangen, maakte zij haar man erop attent. Deze zag wel iets in de jonge kunstenaar en bood aan hem verder te helpen. Evert ging toen onder leiding van Verstraete veel buiten schilderen in de buurt van Brasschaet, waar zijn leermeester woonde. Toen Verstraete omstreeks 1883 -1884 met zijn woonwagen naar Kalmthout trok om daar te werken, volgde Evert hem trouw. Zo kreeg hij dus in België zijn opleiding. Hier leerde hij ook het zogenaamde artistieke leven kennen en kreeg er zijn vrienden. Dit heeft een blijvend stempel op zijn leven en zijn werk gehad. Hij was een Nederlands schilder, maar desondanks werd deze fors gebouwde en gemoedelijke figuur met zijn wat oubollige en bohémienachtige leefwijze onder zijn Nederlandse collega’s altijd ‘de Vlaming’ genoemd.

Hij kreeg in België in 1885 zijn eerste succes met het schilderij ‘Rusttijd van de houthakkers’, dat hij had ingezonden naar de Hollandse afdeling van de wereldtentoonstelling in Antwerpen. Het was een kundig en serieus doorwerkt schilderij, maar toch nog tamelijk academisch. Hij kreeg hierdoor enige bekendheid en kon zich sindsdien financieel staande houden met de verkoop van meestal kleine werkjes. De Sturm und Drang tijd die hij in Antwerpen beleefde met zijn vrienden, is van grote betekenis geweest voor zijn latere ontwikkeling. Het gaf hem het nodige zelfvertrouwen en gevoel van onafhankelijkheid.

In 1894 verwierf hij op de tweede wereldtentoonstelling in Antwerpen met een schilderij ‘Korenveld in Vlaanderen’ de medaille tweede klasse. Voor ditzelfde doek kreeg hij in 1896 op de Salon des Champs Elysees te Parijs de gouden medaille. En het werd in 1898 in Barcelona eveneens met goud bekroond en ten slotte door het museum aldaar aangekocht.

Evert Pieters was een harde werker met een veelzijdig talent. Samen met andere jonge schilders en de latere schrijver-museumdirecteur Pol de Mont decoreerde Evert het toneelscherm van de bekende Poesjenellenkelder. Behalve grotere werken als ‘De dobbelaar’, geïnspireerd op figuren die hij schetste in de oude herbergjes aan de Scheldekant, schilderde hij veel stillevens die hij uitvoerde in een stijl die verwantschap had met de oude zeventiende eeuwse Hollandse meesters. De verkoop daarvan ging goed en bezorgde hem ook enige opdrachten. ,

In 1895 keerde Evert Pieters terug naar Holland. Hij dacht zijn succes hier door te zetten maar dat viel aanvankelijk erg tegen. Het lidmaatschap van de Haagse ‘Pulchri Studio’ werd hem geweigerd. ‘Den Vlaming’ werd niet erkend onder de Haagse Schilders. Hij zwierf enige tijd door Nederland. Vooral Volendam heeft zijn belangstelling gehad. Daar begon hij ook interieurs te schilderen, waarmee hij vooral in Amerika zoveel succes behaalde, dat hij de vraag groter werd dan hij er van zou kunnen maken! Zijn succes groeide en daarmee ook zijn financiële welstand. Hij was inmiddels gehuwd met Marie van de Bossche en trok met haar naar Parijs en Barbizon.

In 1897 kwam hij terug uit Parijs en vestigde zich in Blaricum. Daar heeft hij een aantal van zijn grote schilderijen gemaakt en ook – in een daarvoor speciaal ingericht hoekje – liet hij zijn modellen poseren voor zijn Gooise interieurs. De kunst van Evert Pieters is moeilijk onder te brengen in een bepaalde stijl. Hij liet zich door niets beperken, schilderde spontaan en ook zijn palet wisselde van stemmig tot lichtend helderen enthousiast van kleur. Zijn grote schilderij ‘De ververswerkplaats’ is een goed voorbeeld van een enthousiast kleurgebruik dat ook in latere werken zijn Coloristische enthousiasme tot uitdrukking bracht. Kort nadat hij dit doek schilderde verbleef hij, in verband met herstel van een vrij ernstige operatie, in Italië waar hij een aantal zeer kleurig geschilderde terrassen met bloemen en bomen en een heldere septembermorgen in Rome schilderde. Wellicht heeft de zuidelijke sfeer van Italië ook nog wel een zekere invloed gehad op zijn latere verhelderend kleurgebruik.

In 1905 verliet hij Blaricum en vertrok naar Katwijk. Mogelijk mede door zijn vriendschap met Weissenbruch, kreeg hij een passie voor strandgezichten, schelpenvissers en paarden die de vissersschepen het strand op trokken.

Op 19 februari 1908 keerde hij terug naar Blaricum. Negen jaar later vestigde hij zich in Laren, waar hij woonde tussen 1917 en 1932 tot aan zijn dood in het voormalige huis van kunstschilder Theodore Lelyveld. Hij liet daar ook weer een Goois hoekje met schouw als decor voor zijn Gooise interieurschilderijen maken.

Evert Pieters overleed in 1932 en ligt begraven op het St. Janskerkhof te Laren.

—————————————

Bronvermelding: De Valk Lexicon Laren

Info: RKD Lexicon Pieter A. Scheen, Benezit, Jacobs 2000, e.a.