Karel Joseph Willerding

Stel je voor: Als zeventienjarige wordt je door je ouders vanuit het oude Duitse vestingstadje Dringenberg, onder de rook van Paderborn, naar Hilversum gestuurd om bij je oom, de toenmalige eigenaar van het Hilversumse Hof van Holland, het hotelvak te leren. Maar dan blijkt dat je interesses op een heel ander terrein liggen. Dus verruil je de koksschoot voor de schilderskiel en kiest voor de Amsterdamse Kunstacademie in plaats van de hotelvakschool. Daar leerde hij de ’s-Gravelandse schilderstudent Anton Smeerdijk kennen. Deze heeft hem vast verteld over Kortenhoef, waar aan het begin van de 20ste eeuw nog volop schilders te vinden waren, die er het polder- en plassengebied met zijn rietkragen, turfbaggeraars, vissers en bootjes schilderden.

Amsterdam kent rond 1900 een bruisend en bloeiend kunstenaarsleven en de zeventienjarige Karel Willerding moet zijn ogen uit gekeken hebben. Toch mist hij de wijdse vergezichten op de heuvels rond zijn geboortestad. Hij vindt die in 1911 terug in Kortenhoef, waar hij zich in 1920 definitief vestigt aan de Kerklaan in een met rietgedekte atelierwoning “Het Huis in de Zon”, een door Wouter Hamdorff onworpen typisch Larense Huis. Ook vriend en collega Anton Smeerdijk bewoonde aan de Kerklaan zo’n typisch Larens Hamdorff huis. Smeerdijk had aan het begin van de dijk ,vlakbij de huidige Kerklaan, eerst nog een houten atelier, waar ook Willerding, steeds vaker te vinden was.

Als schilder huldigt Karel Willerding het standpunt dat kunst door iedereen begrepen moet worden. Zijn werk kan daarom in zekere zin ook als ‘traditioneel’ bestempeld worden: wat hij schildert moet in zijn ogen voor iedereen herkenbaar blijven. Gaandeweg verschijnt er meer licht in zijn werk en schildert hij vaak in bijna on-Nederlandse kleuren. Geïnspireerd door de Franse impressionisten. Bekend zijn Willerding’s aquarellen met dorpsgezichten van Kortenhoef. Daarbij past hij (evenals tijdgenoot Floris Verster) nieuwe technieken en materialen toe, zoals bijvoorbeeld waskrijt. Willerding ontwikkelde naar verloop van tijd een voorkeur voor pastelkrijt waarmee hij in tere kleuren en fijne streepjes zijn landschappen opzette.Toch vergat hij de olieverf en schilderslinnen nooit. Willerding was goed bevriend met de wat jongere Flip Hamers, die toestemming had zijn werk vlak voor en na zijn dood te signeren.

Info: Scheen, Benezit, RKD

(bronvermelding: “De onvergankelijke kijk op Kortenhoef” van drs Carole Denninger – Schreuder en Stichting Kunstbezit ‘s-Graveland)