Farzaneh Abdoli

Farzaneh Abdoli woont en werkt op dit moment in Iran. Ze is lid van Iran’s Society of Sculptors, en heeft deelgenomen aan verschillende exposities waaronder de Tehran 5th Biennial of Sculpture in het museum van Hedendaagse Kunst. In 2008 was ze onderdeel van de eerste Biennale van Urban Sculpture, waarbij een van haar werken werd geselecteerd om geïnstalleerd te worden in de stad. In 2009 is haar eerste ‘stadssculptuur’ genaamd Fish Wave geïnstalleerd langs de Sattãri snelweg in Tehran. Ze werd een van de winnaars van de tweede Urban Biennale. In dat jaar werd haar tweede werk geïnstalleerd op het Kosar plein in Mashad. Ook de Rain Water Fountain onder de Seyyedkhandãn Brug in Tehran is van haar hand. Farzaneh is onderdeel geweest van vele groepsexposities van de Society of Sculptors. Haar eerste solo-expositie was in 2018, waarbij zij haar “Joints” de hoofdrol gaf.

De sculpturen van Farzaneh Abdoli zijn de “vaste vorm” van haar manier van leven. Ze tonen niet alleen haar keuzes, maar ook haar gedrag en haar geduld bij het omgaan met de realiteit van het leven. Soms is de werkelijkheid zo uiteengevallen dat we haar opnieuw moeten integreren om een ​​goed leven te leiden. Maar Farzaneh Abdoli probeert dat niet te doen, omdat het niet overeenkomt met haar echte leven.

Hoewel het lichaam in stukken gefragmenteerd lijkt, wijst het rechtstreeks naar iets als de eerste tastbare plek om te leven, leven door lichamelijkheid. Dit pad was het begin van het onderzoek van de kunstenares om betekenis te geven aan haar bestaan.

“Het is duidelijk dat gewrichten de punten zijn geworden die mijn aandacht trekken om onderscheid te maken tussen de grenzen van mijn lichaam en die van mijn geest. Ik realiseerde me dat mijn gewrichten de mate van mijn lichaamsbeweging bepalen. Ik heb soms het gevoel dat al mijn angsten en weerstand in mijn gewrichten zijn neergedaald, vooral in mijn knieën en ellebogen. Ik wil ze allemaal kwijt.

Toen ik deze verbinding ontdekte, gebruikte ik lege gietvormen om mijn sculpturen te maken. Ondertussen ging ik een stap verder dan de vertrouwde vorm van het lichaam en brak ik met abstracte vormen.

Deze sculpturen worden beschouwd als een poging om de vastzittende gewrichten te bevrijden van hun beperkte functie. Daarom geeft dit soort loslaten mij de mogelijkheid om van mijn vrijheid als vrouw en een begrip van mijn wereld door bewustwording van mijn lichaam te ontwikkelen.”